PINGWIN CESARSKI
Jest to gatunek dużego ptaka z rodziny pingwinów, endemiczny dla Antarktydy. Jest największym żyjącym przedstawicielem rodziny pingwinów.
Populację szacuje się na 270–350 tys. osobników.
Wygląd zewnętrzny: Obie płci ubarwione jednakowo. Wierzch ciała ciemnoszaroniebieski, brzuch biały. Płetwiaste skrzydła czarne z wierzchu i białe od spodu. Głowa czarna, na bokach szyi i podgardlu żółtopomarańczowe plamy, charakterystyczne dla tego gatunku. Dziób purpurowo-różowy. Łapy czarne, palce połączone błoną pławną. Pióra gęste, wodoodporne, bardzo dobrze izolują przed zimnem. W dole brzucha, nad nogami samce mają fałd tłuszczowy, służący do wysiadywania jaja.
Młode są pokryte grubą warstwą jasnoszarego puchu, umożliwiającego utrzymywanie ciepłoty ciała, co jest kluczowe we wczesnych latach życia kiedy pisklę nie potrafi jeszcze regulować temperatury ciała. Upierzenie na głowie czarne, poza białą częścią twarzową.
Rozmiary: Wielkość obu płci jest podobna; wzrost wynosi ok. 120-130 cm
Masa ciała: ok. 20-45 kg.
Odżywia się głównie skorupiakami (np. krylem), rybami i głowonogami (np. kałamarnicami).
Mogą być aktywne zarówno w dzień, jak i w nocy. Są zwierzętami towarzyskimi, żerującymi i gniazdującymi w koloniach. W czasie ciężkich warunków atmosferycznych, wiatrów wiejących do 200 km/h, tłoczą się dla ochrony i wymieniają się miejscami na zewnątrz stada. Dorosłe ptaki przez większość roku przemieszczają się pomiędzy lęgowiskami na lądzie a żerowiskami na oceanie. Od stycznia do marca przebywają niemal wyłącznie w oceanie, żerując w grupach.
Długość życia: W naturze żyją na ogół do 20 lat, choć niekiedy dożywają 40.
Pingwiny cesarskie znane są szczególnie z pasma wędrówek odbywanych corocznie przez dorosłe okazy w celu przeżycia okresu godowego i wyżywienia potomstwa. Jako jedyny gatunek pingwinów odbywają lęgi w czasie antarktycznej zimy. Dobierają się w pary na początku antarktycznej jesieni, w marcu lub kwietniu, kiedy temperatura czasami spada poniżej –40 °C. Przemieszczają się wtedy ok. 90 km w głąb antarktycznej pokrywy lodowej na miejsca lęgowe, które mogą liczyć tysiące osobników.
Komentarze